GENÇ OSMAN

Salı günü nöbetime bahar şenlikleri dönüşü devrilen minibüsten yaralı gençler geldi. İş yükümü birden üç katına çıkaran bu durum ilk anda canımı sıksa da, sonradan günümün en güzel kısmına dönüştü. Bir kere gelenler gençti. Hiçbirinde üzücü bir yara ya da ölüm riski de yoktu. Adli raporların yazım sürecinde sohbet edecek vakit bulduk. Gerçekten tanışacak. Bu, yeni işimde hiç yapamadığım bir şey.

Hasta bakmakla ilgili en sevdiğim şey onların hikâyelerini dinlemek. Bu yüzden belki psikiyatri kendime en yakın gördüğüm alan. Kolukısa’da çalışırken günde 20-30 hasta geldiğinden, bol bol sohbet ederdik. Askerde de 24 saat hastalarımla yaşadığımdan, hepsinin her şeyini bilirdim. Ama şimdi acil servisteyim. Günde 250-300 kişi geliyor. Her birine ayırabildiğim süre 3-4 dakika civarında. Bir geleni de bir daha görmüyorsun zaten. Adını sanını sormak yok. Kontrole çağırmak yok. Çoğu yaşlı, daha da çoğu çocuk! İki grup da ilgi alanıma girmiyor. Bir de mutsuz kadınlar var tabi. Acemi anneler. Kaprisli gebeler. Yalandan rapor isteyen, sabah erkenden kalkıp okula koşan çocuklarımızı düşünmeyen, hain ve sahtekâr öğretmenler. Şeyini görüp yara zannedenler. Hiç birini sevmem.

Genç, konuşkan ve mümkünse erkek olsun hastalarım. Askerde olduğu gibi! Bir doktorun isteyebileceği her şey, hasta bir askerde var! Durumları asla acil olmaz. Mızmızlanma şansları yoktur. Doktora saygı duyar hatta korkarlar. İster bakarsınız, ister bakmazsınız. Ne sorsanız cevap verirler. Yalandan kendilerini yere falan da atamazlar. Zaten hep 20 yaşındadırlar. Bir insan hayatının hangi döneminde 20 yaşındaki halinden sağlam olabilir ki? O yüzden bir şey atladım mı diye korkmaya lüzum da yoktur. En güzeli de doğurmazlar, diş çıkarmazlar, ağlamazlar, yaşlanmazlar! Hep ama hep 20 yaşında kalırlar!

Gelen kaza mağduru gençleri muayene ederken yeniden yaşama sarıldım resmen. Bütün yorgunluğum gitti. Muhteşemdi. Ve deli gibi askerliği özledim. Şu sözleşmem bir bitsin. Bekleyin beni 1993/1 tertipler.