HİSSETTİM

Bugün, uzun zaman sonra ilk kez, hislerim var. Ocak ayının ortalarında kendi aptallığımla cennetimi terkimin ardından düştüğüm paralel evrende uyum ve hayatta kalma çabam, duygulanmamı sekteye uğratmıştı. Dünkü yeni bebek yazım, eskiden beri gelen hislerin yansımasıydı. O anda hissetmiyor, öyle olduğuna kanaat getirdiğim gerçekleri sıralıyordum. Bugün ise hislerim var. Nasıl hisler mi? İlgi çekememe. Parlayamama. Reddedilme korkusu. Yumuşama. Biri hakkında düşünme. Aynı odada gülümseme isteği. Köşe kapmacadan utanma.
Beni bir şey mutlu eder. O yoksa geri kalan her şeyin birleşimi bile işe yaramaz. Aylardır beni mutlu edecek o şey yoktu. Şimdi mutsuz edecek bir şeyim var.
Operasyon sonrası geçirdiğim rahatsızlık sonucu aldığım on günlük istirahatın tam orta yerinde can sıkıntısından, künt duygu durumumun hareketlenmesi anormal görünmüyor. Peki ya duygularımın boktanlığı. Salaklığım. Acizliğim?
Hayattan milyonlarca şey istiyorum. Bunların en büyüğü yönetmen olmak ve diğerleri aşağı doğru indikçe nispeten kolay ve ulaşılabilir maddeler. Ama bir şey var ki her geçen gün daha yüksek bir rafta görüyorum. İmkânsız gibi. Zor gibi. Olur gibi. Olmaz gibi. Zor gibi. İmkânsız gibi. Ben o rafa uzanamam, o benim başıma düşmez gibi. Zor bulunan bir şey değil, etrafta binlercesi var gibi. Ama bana yok gibi. Yok.
Bu yoksunluk delirtici. Rahatsızlık verici. On bir yıl önceki gibi.
Oyunlarım eskidi. Benim için eskidi. Kuralları tek bilen ben olduğum için, oynattığıma belki heyecan verici. Ama bilmez ki ne için bunca çaba. O eğleniyoruz sanırken benim amacım yola getirmek. Yolu yürümesi. Benimle gelmesi. Kazanması. Kazamam. Ama oyunum kısır. Sonunda kazanan yok. Oyunumun son aşaması gerçekliğe kapalı.
Oyuncu buluyor, hazırlıyor, oynatıyor, istediğim konuma getiriyorum. İstediğimi yalan beyan ettiğim konuma. O kazandık sanıyor. Ben mutsuz.
Dokuz harfli. Tek nefeste.