İKİNCİ BULUŞMA

Elbette beklediğim gibi geçmedi. Beklediğim gibi geçmesini bekliyordum aslında. Beklediğim gibi geçmeyeceği aklımın ucundan geçmezdi. Beklediğim gibi geçmedi.

Ne bir mahcubiyet. Ne teşekkür eden bir yüz. Dozu yüksek bir gurur. “Her şey yolunda” tarzı davranışlar. Karşısında ben. Takılmış. ‘Şunu bunu yaptım’ demeden, nasıl da daha güçlü bir sarılmayı hak ettiğimi-istediğimi-buna ihtiyacım olduğunu geveliyorum.

İlk buluşmada elde edilecek tarafken, bu sefer yol gözlemiş dulu oynuyorum. Öyle hissediyorum. Yaşanmamış doksan küsur günü dolu dolu içimize çekmişiz gibi. Sevgi sözleri bekliyorum.

Arada gülümsüyor. Tüm çirkinliği örtüyor sanki o gerilen yüz kasları. Dudakları aralanıyor. Çelimsizliği bir büyük gölgeyle heybetleniyor.

Anlamadığım konular dönüyor. Takip etmediğimi düşünüp kızıyor. Oysa anlatımı kötü. ‘Otur, sıfır’ demek geliyor. Gel, yanıma otur ve sus. Elini falan uzat işte. ‘Vücudum neden bu kadar sıcak’ soruna birlikte çözüm arayalım. ‘Ben bilmem kimlerden hoşlanmıyorum’ diyen mıymıyları kendi hallerine bırakmama vesile ol. Kalbimi al, oyala.

Elindeki en iyi atış benmişim gibi davranıyor. Daha iyisini bulana dek. Gönül borcu da var. Ondan mı sahiden. Yoksa mektuplara kurulan cümleler yazıldıkları gibi mi hissedilmişlerdi.

Gitmeye yakın yakınlaşıyor gibi. Ağzımda tat bırakmak için mi. Bu saatte uyutmamak için mi. Duruma uygun bir Sezen şarkısı bulma konusunda bana mesai yaşatmak için mi. Her zaman yaptığı gibi mi. İki ayaklı hayvan mı, yolun kalanını yürüyeceğim insan mı?

Ay tutulması dışında konuyla hiç alakası yok ama bu gece buna takıldım:

“Yolun zorunu yürümüştüm ben tanıştığımız zaman
Sen dalgalanmaktaydın elvan elvan
O yüzden tam olarak hissedemedin sen içimi
Hala kulağımda çınlıyor o alaycı kahkahan
Haberin yoktu henüz cilvesinden aşkın
Sarsılmıyordun hiç ay tutulmasından
O kadar taşkın, o kadar açtın ki
Düşmen kaçınılmazdı arzın ortasından
Pişman olduğun zaman
Zevke doyduğun zaman
Huzur bulduğun zaman
Dönebilirsin”

“Pişman Olduğun Zaman”
Sezen Aksu