Her biri selefinden daha çok abartılıp yerlere göklere sığdırılamayan Pixar animasyonlarının şimdilik sonuncusu gösterimde. Diğerlerinden daha fazla erişkin fantezisi olarak pazarlanan, işi Cannes Film Festivali’nin açılışını yapmaya kadar götüren animasyon film nihayetinde bir çocuk filmi olduğunu izlendikten sonra saklayamıyor. Bunları filmi beğenmedim demek için değil, olmadığı bir şey gibi pazarlanmasına sinirlendiğim için yazıyorum. Pixar’ın ve animasyonların ciddiye alınma çabası o kadar baskın ki bu yıl Oscar töreninde en iyi film adaylarının sayısı 10’a çıkarıldı. Böylece yetinemedikleri En İyi Animasyon Film kategorisinin dışına çıkacak, belki beş yıl içerisinde bir En İyi Film Oscar’ı alabilecekler. Teknik anlamda elbette üstün, hikâyesi elbette pişmiş, pazarlaması birinci sınıf, yandaşı seveni çok ama nihayetinde ortalama bir film. Hayatınızı değiştireceğini, yıllardır görmediğiniz şeyleri göstereceğini falan düşünmeyin. Wall-E (2008), Ratatouille (2007), Cars (2006), The Incredibles (2004), Finding Nemo (2003) zamanında nasıl abartıldı ve gördüğünüzde ne hissettiyseniz yine aynısı olacak.
hoştu bence... hayallerimizi nasıl ertelediğimiz dünyaya nasıl daldığımız gerçeğiydi. ve hepimiz bir gün çekip gideceğiz...
YanıtlaSilaslında şunu düşünmeliyiz Çekip giderken yanımızda götürebileceğimiz ne var? arabamız-evimiz-eşyalarımız-gerek olur diye tuttuğumuz altınımız-film koleksiyonumuz-kıyafetlerimiz-başından ayrılamadığımız pc miz ve daha çok şey maalesef hiçbiri bizle olmayacak. ne o zaman yaşama amacımız ne? bütün hayallerini gerçekleştirmiş biri ve hiçbirini gerçekleştirememiş biri öldüğünde farkları ne? heralde geriye şu kalıyor Diğer dünya yoksa öldük bitti ama varsa o zaman herşey çok karışmayacakmı?
YanıtlaSil