Bugün; o dilime doladığım “hala askere gelme amacımı gerçekleştiremedim” cümlesini bir daha kurmamamı sağlayabilecek ilk gelişme oldu. Yalnızlıktan kudurmak yerine insan içine karışıp sohbetlere girdim. Hiçbiri eşitim olmadığı için diyalog kuramadığım insanlarla vakit geçirdim. Bilirsiniz. Öğrenciler aynı öğretmenden nefret edip iyi anlaşırlar. Askerler aynı komutandan. Aynı derdi çekip aynı problemlerle savaşanlar aynı tarafa geçip birlik olurlar. Konuşacak şeyleri vardır, sallar dururlar. Böylece insanlar yakınlaşır. İş arkadaşım, okul arkadaşım, asker arkadaşım, öğretmen arkadaşım, yoldaşım gibi sözcükler hep bu mantıktan türemiştir. Tek tabip olduğum, tek asteğmen olduğum, odada tek kalan tek kişi olduğum, hafta sonu şehir dışına çıkamayan tek personel olduğum ve nöbet ertesi istirahatsız 24 saat çalışan tek insan olduğum bu yerde benimle aynı kategoride bir kul olmadığından; yalnızım. Hem de çok. Ama bugün 188 gündür umduğum ve askere boşa gitmedim demek için ihtiyacım olan şeyin olma ihtimali olduğunu gördüm. Parola RUSDADI.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder