Hasan Ali Toptaş’ın filmin merak ettirme yetisi sayesinde en kısa sürede okumaya karar verdiğim kitabından uyarlanan Gölgesizler, Ümit Ünal’ın en büyük bütçeli ve iddialı projesi olarak karşımızda duruyor. Kitabın hayranlarına rağmen gişede başarı yakalayamayan ilginç bir film bu. Yazarlık müessesesi, devlet millet ilişkileri, insan doğası ve daha bir dolu meseleye metaforlar üzerinden ilerleyen bir metin ve masalsı bir tonla yaklaşan yapım, ilk saniyesinden itibaren büyük ilgiyle izlense de tespihtekinin aksine oturmamış taşların duyurduğu gıcırtının verdiği rahatsızlık sonucu toplamıyla alkışlanamıyor. Güvercin-ayı, muhtar-devlet, delirten olmak-deli demek, üzerini örtmek-sesini duymaya devam etmek, ne yapacağını bilememek-bölünmek, diyalog yazmak ve bunu görselleştirebilmek üzerine birkaç ehil ile tartışılması gereken filmin atmosferine süresi boyunca en büyük zararı para yatırdığı her sahnede radyodan şarkı söylemeye çalışan Candan Erçetin verse de, sanatçı aynı zamanda duyulmuş en güzel Türkçe özgün film şarkılarından birini yazdığı yapımın finalde coşkuyla huzurlarımızdan ayrılmasına yardımcı oluyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder