Bir ağlasam o kadar iyi gelecek ki.
Ne zaman durdum. İlerlemenin zorunlu olmadığı ilk anda.
Sanırım kimseyi sevmiyorum şu ara. Kendim dahil.
24 saatin yetmemesini sağladığım rutinim harika. Beni hızla ertesi güne taşıyor.
Cahilim yaşıma göre, bunu beklemiyordum.
Ne birini asansörde öpücüklere boğmayı öğrendim, ne Turgut Uyar'ı.
Yollarda geçen hırssız yıllar. Yerinde sayan gidiş gelişler.
24'te sempatik görünenler 31'de acıtıyor.
İlerlemenin olmadığı yerde ölüm bekliyor.
Mutluluğu aşk, mutluluğu Oscar sandığım yıllar geride kaldı.
Üretim yok, fayda yok. Her saniye daha çekilmez, daha çekemez oluyorum. Tüm duyularım gece gündüz açık ve algılamakta, yoruluyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder