Facebook’u açtım. Sevin Okyay “Anneciğim, sen gideli kırk beş yıl olmuş. Ama ayrı düşmedik, şükür. Nasıl düşelim ki, sen benim hayatımın dokusuna işlemişsin. O zaman şikâyet ettiğim her şey için şimdi minnet duyuyorum. Hem biz (iki kardeş) beraberiz, merak etme. Huzur içinde uyu. Ellerinden öperim.”, yazmış. Baktım, 78 yaşındaymış kendisi, 33 yaşında kaybetmiş annesini ve 45 yıldır bu acıyla yaşıyor. Ömrü uzun olsun, kim bilir daha ne kadar da böyle yaşayacak. Belli ki hala atamamış içinden. 9 ayda benim atlatmam nasıl bekleniyor, anlamıyorum.
En kötülerden biri bu sanırım. Onsuz geçecek yılların hesabını yapamamak. 9 ayı atlattık ama daha kaç ay, kaç yıl var bununla yaşamam gereken?
Neyse, yazamıyorum.
