Dün gece yine rüyamda seni gördüm. Sürpriz değil. Haftanın en az dört beş gecesi seni gördüğümü hatırladığım rüyalardan uyanıyorum. Diğer gecelerdeyse belki görüyor da unutuyorum. Dün gece rüyamda birlikteydik. Ve ben Ankara’daydım. Şu an gerçekten Ankara’dayım. Sen yanımdaydın ama seni Mersin’e bırakmam gerekiyordu ki gidip İstanbul’da biraz vakit geçireyim. Sonra bir an durdum ve seni Mersin’e götürmek zorunda olmadığımı fark ettim. Önce nedenini anlayamadım, sonra öldüğünü idrak ettim. Öldüğün için artık bana yük değildin rüyamda. Şaşırdım çünkü yanımda duruyordun. Ne yapacağımı bilemedim. Ölmeden önce yük müydün peki bana? En iyi dostlarıma sorsak evet derler. Ama ben artık bu şekilde bakamıyorum yaşananlara. Yükmüş, sorumlulukmuş, ömürden götürmüş, zerre umurumda değil. Şu an da ömrümden gidiyor. Her saniye yaptığım ve yapmadığım şeyler ömrümden götürüyor. Bunlar senden daha mı değerli de ömrümü sen tüketince kötüydü, şimdi bu saçmalıklar tüketince iyi oldu? Elbette değil.
Apple pörsümüş kulaklığımı ücretsiz yenilediğinde seni aramak istedim hemen. Birkaç saat sonra yine oldu aynı şey. Sonra yine. Günlerce, yapmayı unuttuğum bir şey aklıma gelmiş gibi, defalarca irkilip kendime “annemi arayıp söylemedim yeni kulaklık verdiklerini” dedim. Sana söyleyemediğim için gerçek olmadı yaşanan. Bir hafta oldu kutusunda duruyor. Sevincimi seninle paylaşamadım. Ve işte yine bir yazıyı ağlamadan tamamlayamadım.
