10 Mayıs 2021 Pazartesi

YAS GÜNLÜĞÜ – 258. GÜN

Dün, anneler günüydü. Mersin’e geleli neredeyse bir ay oldu. Ellinci bülten hazır. Tam kapatma bitmek üzere. Yaz kapıda. Kısacası zaman geçiyor, hem de çok hızlı.
 
Dün, annemsiz ilk anneler günüydü ve herkes benden büyük bir infial bekliyor gibi hissettim. Ağzımın içine bakanlar, korka korka soranlar, bakışlarıyla anlatmaya çalışanlar, aramaya korkanlar… Herhangi bir günden farklı hissetmedim oysa ben. Twitter’daki, her konuya fikir yetiştirmek zorunda hisseden fok balığı dışında kimseye sinirlenmedim, duygusal paylaşımlardan etkilenmedim. Annesiz 256 günden bir farkı yoktu. İnsanların annelerine ilgi göstermeleri için seçilmiş bir gündü sonuçta, oysa benim hayatımın her günü anneler günüydü zaten, onu kaybetmeden önce de sonra da.
 
Geçen sene anneler gününde acaba onu ihmal mi etmiştim, bunun pişmanlığını mı yaşayacağım korkusuyla, çekinerek günlüğümü açtım. Geçen sene anneler gününde, aylar sonra ilk kez dışarıya çıkma izni verilmiş yaşlılara ve biz kendimizi öleceği şehrin sahiline atmışız. Dondurma da yemiştik diye hatırlıyorum, sanırım son kez o gün Migros’a girdik birlikte. Çektiğim fotoğraflar var elbette. Bir yıl geçmiş üzerinden, hepimizin üzerinden.
 
Bir süredir misafirim vardı. Zaten hayattaki son akrabalarımla aynı şehirdeyim, neredeyse her gün görüşüyoruz. Evimdeyim. Eşyalarım, benliğim, dört yanımda. Ama ne yazık ki, zamanla geçmesini beklediğim bir düşünce aksine yerini sağlamlaştırıyor: Temas ettiğim onlarca insana karşın, benim hayatımda bir kişi vardı ve artık yok. Herkesin bir şeyi var; karısı, kocası, ağabeyi, çocuğu, sevgilisi, anası, babası, en iyi dostu, “you are my person”ı… Benim için bir kişi varmış meğerse ve o kişi artık yok. Bunun getirdiği yalnızlık duygusunu hiçbir ruh, hiçbir beyin, hiçbir vücut gideremiyor. Şu an yine gözlerim dolu dolu yazıyorum bunları ama sonsuza dek “yalnızım” diye dövünmeyeceğim elbette. Bu gerçeği kabullenip, bununla başa çıkıp, en az hasarla ömrümü tamamlamaya gayret göstereceğim. Tanıdığım en yalnız insanın tabiriyle, 37 yılda 1 tane bile “person”ım olmaması da bana dert olsun.
 
(Not: Grey’s Anatomy izlemediyseniz “Person” göndermesini anlamamanız doğal.)

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

2023 - Kalan 6 Ay

Temmuz, on beş ay sonra spor salonlarına döndüğüm ve eğer bir kaza bela olmazsa, nasıl öleceğimi de öğrendiğim ay oldu. Bunun getirdiği duyg...