Bugün trilyonlar kaybettim. Metafor değil, gerçekten. Gerçekten benim olmasalar da öyle hissettiğim bir büyük mal varlığı.
Bu saatte çoktan uyumuş olmam lazımdı. Çok uzun ve yorucu bir gün geçirdim. Yatağa da girdim ama uyumayı beceremedim. Bugün aldığım korkunç haber her geçen dakika beni daha da üzdü.
Of ya, neden bu blogu gerçek adımla açtım ki! Aklımdan geçen hiçbir şeyi yazamıyorum yine. Nefret edilesi bir durum. Peki benim aklımdan geçen her şey neden bu kadar gizlenesi? Neyim ben böyle?
Bugün öğrendiğim korkunç olay beni savunmasız bıraktı. Sanırım tek söyleyebileceğim şey bu. Kendimi fakir, güçsüz, güvendiği dağlar yok olmuş, evsiz barksız bir kimsesiz gibi hissediyorum. Bir daha hiçbir yerde “ben istesem var ya” şeklinde bir cümle kuramayacağım. Bu; insanın elinden alınan her güç gibi, kaybetmesi çok ağır bir durum. Allah yardımcım olsun. Biraz olsun unutabilmek için özenle biriktirdiğim True Blood’ın ikinci sezonuna da başladım ama işe yaramadı. Aklımda kalan tek cümle “içimde uyandırdığın şey yüzünden özür dilemeyi reddediyorum” oldu ve o da aşkımla ilgili bir çizik daha attı yüzüme.
Asla şakayla karışıktan öte dokunamayacağım, ona ne kadar ve ne şekilde âşık olduğumu anlamayan saf! Hayır, ne şehirli bir züppe ne de süt çocuğu heves eder böyle bir yere. Benim hevesim bastığın toprağa değil, o S şeklindeki bedenine.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder