YAS GÜNLÜĞÜ - 60. GÜN

Bugün annemsiz geçen 60. gün.

 

Daha önce yazmayı çok istedim. Bir yas günlüğü tutmak istedim, 40. gün biraz gücümü toplar gibi olmuştum ancak yine başaramadım. İlk defa bugün bununla yüzleşecek kadar gücüm var sanırım. Şimdiye kadar arayanların çoğunun telefonunu açmamam da aynı sebepten. Bunun hakkında konuşursam gerçek olacak hissi. Susarsam geçecekmiş gibi. Sessizce dönmesini bekliyorum.

 

Dün kalabalık bir alışveriş merkezindeki spor salonundan çıkıp birini beklemek için kenarda duran koltuğa oturdum. Sosyal mesafemi korumak için yana dönüktüm ancak bir süre sonra sırtım ağrıdı ve koltuğa tam yerleştim. Karşımda annem yaşlarında bir kadın vardı, yanında da benden epey genç kızı. Kızın arkadaşları geldi, kız ayağa kalktı ve mutlu mesut bir şeyler anlatmaya başladı. Anne oturduğu yerden onları izledi. Diğer kızlar ona merhaba bile demedi, o ise dikkatini hiç kaybetmeden dinlemeye ve izlemeye devam etti. Konumuz bu değil elbette. Annemi hatırladım. AVM gezişimizi, onu her yere yanımda götürüşümü, birlikte buna benzer koltuklarda oturuşumuzu, yanımda oluşunu ve şimdi olmayışını ve bir daha asla olmayacak oluşunu idrak ettim. Gözyaşlarımı tutamadım. Bir cumartesi öğleden sonrası Başkentin popüler AVM’sini dolduran yüzlerce insan arasında tek başıma ağlamaya başladım. Kendimi dışarı zor attım ama gidebileceğim bir yer yoktu. Yandaki AVM’ye girdim. Orada da durduramadım gözyaşlarımı. Başka şeyler düşünmeye çalıştım ama düşünecek başka ne vardı ki! Bir kahve alıp cep telefonumdan film izlemeye başladım. Sonra beklediğim kişi geldi ve onun evine geçtik. Yaşama isteğim yoktu ama bedenim hareket ediyordu.

 

Yemek, çay, dizi ve az çok muhabbetle geçen akşam boyunca aklım başka yerdeydi. Bir daha ailem olmayacağını düşünüyordum. İhtiyacım olan tek kişi ölmüştü. Annem yanımda olsaydı o AVM’de ailemle birlikte olacaktım. Eve dönmek zorunda değildim evde hissetmek için. Herhangi bir yere gidebilirdik birlikte, el ele ve gittiğimiz her yerde aile olurduk. Başka hiç kimseye ihtiyacımız yoktu. Annem ve ben bir aileydik. Şimdiyse o yok. Yanıma kim gelirse gelsin nereye gidersem gideyim sadece ben varım. Ailem yok, kimsem yok, ihtiyacım olan tek insan yok, bir daha da asla olmayacak. Ben neden varım, yanıma kimi almalıyım, yanıma kimi alırsam alayım o kişi ailem olmayacak, kimseyle aile olmayacağım ve bundan sonra, ölüp gideceğim güne kadar yalnız ve sadece ben olacağım. O yüzden nerede olduğumun önemi yok, kiminle olduğumun önemi yok artık. Hangi şehirde, kimin evinde, kimin muhabbettiyle olduğumun bir anlamı yok. Benim bir anlamım yok artık. Yarımı, belki de yarımdan fazlasını kaybettim.