YAS GÜNLÜĞÜ – 72. GÜN

Bugün annemsiz geçen 72. gün. Kolaylaşmıyor.

 

Dün öğle saatlerinde, üç gündür çıkmadığım evden bir kafeye gidip oturdum ve herkesin ortasında kendimi tutamayıp ağlamaya başladım. Çok yalnız hissettim. Kimsem yoktu artık bu hayatta. Artık geçmişte kalan bir hayattaki insanların anıları da acı vermekten başka işe yaramıyordu. 

 

Akşam, eski umut dolu günlerdeymişçesine Sex and the City dizisini açtım. 15-16 yaşlarında izleyip gelecekte onlarınki gibi bir hayatım olacak dediğim karakterlerle buluştum. Gerçekten de onlar gibi bir hayatım olmuştu bir süreliğine. Ben Carrie isem, bir Samantha’m bir de Charlotte’m olmuştu. Sonra onlardan miras kalanlarla kendi özgün ve özgür kişiliklerimizi oluşturduk. Yarım ömür harcadığım herkes yok oldu derken. 37 yaşında sıfırdan başlamak zorundayım. 

 

Herkes benim gibi acı çeksin istiyorum. Kimse mutlu olamasın, benimle bile, kimsenin mutluluk kaynağı olmayayım. Ne uyumak ne de uyanmak içimden geliyor. 

 

Tüm akşam bir karenin ardından ağladım yine. Sağlık ocağındayım, bunalmışım, hastaların ardı arkası kesilmiyor, annem durmuyor, eve gitmek istiyor. Sağlıklı beslensin diye hazırladığım şeyleri yemiyor, tatlı istiyor ve eve gitmek. Eve gitsek orada da mutlu olmayacak ve görevim dur durak bilmeden uzayıp sürecek. Biraz sakinleşsin diye ablamı arıyorum FaceTime ile. Annem onu görürse, Mersin’e gideceğiz muhabbeti dönerse, olduğu yeri biraz olsun unutur diyorum. Sinir stres içindeyim, bir ışık kovalıyorum. Ve annem gelip arkadan bana sarılıyor, yeşil kazağının yumuşaklığı ve ufacık kolları dünyadaki tüm zorlukları bir an için de olsa unutturuyor. Ablamın gülüşünü, annemin gülüşünü ve sahip olduklarımı aynı karedeyken ekran görüntüsü alarak kaydediyorum. Ufacığız sağ üst köşede ama o an için de olsa mutluyuz. Bir daha ne zaman bir an da olsa mutlu olabileceğimi bilmiyorum. O yüzden annemi kaybettiğimden beri ikinci kez antidepresan kullanmaya başladım. Kimyasal mutluluk.