YAS GÜNLÜĞÜ – 99. GÜN

Deniz, kum, güneş. Dün gece annemle tatildeydik. Kabak Koyu’nu görmüşlüğümden sonrası bir zamandı yani ölümünden sonrası. Ölmemiş tabi. Benim elimde telefon, yokuş aşağı yürüyüp duruyoruz, nasıl geri çıkacağımızı da düşünerek. Gittiğimiz bölgenin görülmesi gereken yerlerini geziyoruz tek tek. Kabak Koyu gibi dibin de dibinde bir yere doğru ilerliyoruz ve bir noktada vazgeçiyoruz çünkü tepeden, ineceğimiz yeri görebilecek noktaya ulaşıyoruz. Aşağıda bir Rollercoaster ve çeşitli atraksiyonlar var. “Hadi” diyor annem ve ben de zaten binmeye korkacağım için geri dönmeye karar veriyoruz. Yüzümüzde maske yok, bir an tırsıyorum ama sonra bakıyorum, kimsede yok. Çıkıyoruz genç bir kadınla bunları konuştuğumuz kulübeden ve yokuş yukarı geldiğimiz yöne doğru yürümeye başlıyoruz. Alzheimerca bir şeyler söylüyor ama ben tam olarak anlıyorum. Annem az önce olmayan maskesini sinirlenip yere atıyor, panikliyorum çünkü yedeğimiz yok. Eğilip alıyorum mecburen ama alırken maske şapkaya dönüşüyor, evdeki eski şapkalardan birine, hani şu turizm acentesinin hediye ettiği. Sonra da alarm çalıyor işte, annemsiz geçecek 99. günün sabahına uyanıp, e-bültenimin 6. ayını kutladığım sayısını yolluyorum 1324 kişiye.

 

Öğretmenler gününe uyanacağımız gece de sabaha kadar arkadaşlarını gördüm rüyamda. Bir o teyze, bir bu teyze arıyordu seni. Malum, yılın en çok arandığın günüdür ve sen de çok mutlu olurdun. Gerçi geçen sene Ayşe Teyze sanki okuyabiliyormuşsun gibi SMS yollamıştı ama neyse. Ondan ümidimi çok önce kesmiştim zaten. Öyle işte, sabaha kadar rüyamda Suzan Teyzeye falan “sağlığında aramadınız, ölüsünde de aramayın” gibi laflar anlattım.

 

Geçen salı tiyatroya gittik. Kadın oyuncu sahneye çıkar çıkmaz, ölümünü düşündüm. O haliyle ölüyordu ve birileri ayaklarından tutup bir çukura bırakıyordu. Kimin yüzüne baksam ölüp çukura bırakılacaklarını düşünüyorum. O zaman diyorum, niye yaşıyorlar.

 

Böyle geçiyor işte günlerim. Seni çok özledim.