YAS GÜNLÜĞÜ – 164. GÜN

Dün gece alternatif bir gerçeklikte beraberdik, hem de saatlerce. Virüsü atlatmışız, sen Mersin’de kalmışsın, ben İstanbul’a dönmüşüm ve bir gün uçakla seni ziyarete geliyorum. Skyland’in ilk günlerindeki gibisin, derdini az çok anlatabiliyorsun. Enişte seni kızdıracak şeyler yapmış, yarım yamalak bana şikâyet ediyorsun ama çok ciddiye almıyor kimse, malum alınganlığına veriyorlar. Benim içim buruluyor ama yapacak bir şey yok. Alıp götürmüyorum seni. Oradaki zamanımızı iyi değerlendirmeye çalışıyorum. Hamur bile yoğurduk beraber ama şimdi bütün detayları hatırlamıyorum. Uyumadan önce seninle görüşebilmeyi dilemiştim, gerçek oldu yani.

 

Dün akşam uzandığım yerden duvardaki fotoğraflarına takıldı gözüm. Çekildikleri anları hatırladım. Çekerken biliyordum bir gün seni kaybedeceğimi ve binlerce fotoğraf çekmemin sebebi buydu. Ama bir gün onları duvara asıp ardından ağlayacağımı nedense öngörememişim. Epey ağladım dün akşam sanırım, sanırım diyorum çünkü artık gözyaşlarımı ölçemiyorum. Yetmedi. Yetmedi ki bu sabah kaldığım yerden devam ettim. Hüner Coşkuner ölmüş hem de 58 yaşında. En büyük lise anılarımdan birinin kahramanı. Aşkımı anlatma çabam geldi aklıma.

 

37 yaşında ölümü, mezarımı, mirasımı düşünmek istemiyorum ama gece gündüz aklımda. Bir an önce olsun diyeceğim neredeyse. Annesizlik ne zor.