11.10.1999 - 11.10.2010

İlla ki yazmam gerek diye düşünmüyordum. Yeni odamdayım. Hayatım boyunca bir daha hiçbir 11 Ekim 1999’u içinde yaşama ihtimalim olmayan odamda. Bir daha görme ihtimalimin çok az olduğu biriyle. Arkasından vuran sarı ışığın bozuk gözlerime iyice görünmez kıldığı heybetiyle. 11 yıl oldu. 11 yıl önce bugün hayatım düzeltilemeyecek biçimde bozuldu. Ömrümce en çok sevdiğim kişi olarak kalmaya mahkûm kişi 11 yıl önce bugün beni sevdiğini itiraf etti. İkimizin de hayatı mahvoldu. İkimiz de yalnızlığa mecbur kaldık. Birlikte olmamız imkânsız, başkasını sevmemiz daha da olanaksızdı. Sekiz yıl sürdü. Sekiz yıl aşk ve nefret. Sonunda beni azat etti bütün o acılardan. Evine kapanıp kimsesizliğe teslim oldu. Beni sosyal zehirlenmelere itti. O hiç kimsesizce yalnız kaldı, ben onlarca yatak hikâyesiyle. Öyle böyle 11 yıl oldu. O yalnızlığıyla devam ediyor yoluna, ben yarım yamalak gördüğüm vücutlardan medet umuşlarımla.
Çok isterdim beni öptüğü fotoğrafı koymayı şimdi kenara. Onun da benim de hayatım aydınlanmamacasına kararsın diye. Yemiyor.
Onun için yazdığım senaryonun ilham kaynağı binlerce kez baştan çalar bu gece.
Otlarım yanar
Sensizlik nadasında toprağım
Birazcık dinlensin
Büyüsün, yeşersin
Gelmeyişin
Hiçbir şey diyen bir cümlenin ortasına terk edilmiş bir kelimeyim
Öznesiz
Zamansız
Zarfsız
Mektupsuz
Adressiz
Dört yanım hasret
Unutulmuş bir ada gibiyim
Açıklarımda batmış yüz binlerce gemi
Limanım yorgun yastan
Seni arar durur bir kör ebeyim, çık ortaya ne olur yaralarım iyileşsin
Çok zaman geçti
Çok zaman geçti
Haber vermeden gelme ne olur, ürker tenhalığım; kıskanır, ağlar belki
Ama ben ağlayamazsam gücenme ne olur
GÖZLERİM BİTTİ