36 AY

Çarşamba gününden beri başım zonkluyor. Beynim, kafatasımın içinde bir sağa bir sola çarpıyormuşçasına. Önce uykusuzluğa bağladım ama geçmeyince vazgeçtim. Sonra mide başladı. Çok çay tüketmektendir diyerek azaltmaya uğraştım. Geçmedi. En son, daha bunlar düzelmeden, dün gece bütün etlerim ağrımaya başladı. Ve bugün takvimi gördüm. Yarın 36 ay olacak.

Klinik deneyimlerime dayanarak hastalıkların büyük kısmının mutsuzluktan kaynaklandığına inanıyorum. Vücudumun alarm vermesinin sebebi de böylece çıkmış oldu.

Üç yıl önce çok uzaklardan bir mesaj almıştım. Sahibine esprili bir dille bu mesafedeki biriyle konuşmanın anlamsızlığından bahsetmiştim. O nükte yaktı beni. Nedense zeki olduğumu düşünüp, konuşmaya değer buldu. Israrcı oldu. Ve internetten karşılıklı atışmalarla başlayan sohbet 21 saatlik telefon görüşmesine vardı. İkimiz de hayatımıza böyle birinin girebileceğini hayal edemiyorduk. Kimseyle böyle patlamalar yaşamamıştık.

Ne var ki o gün, eşinin evde olmadığı tek gündü. Ve bunu bana, ben ona âşık olduktan çok sonra söyleyecekti.

Altı gün sonra beni terk etti. Bir buçuk ay içinde iki kez daha. Sonra da yeminler etti beni bir daha bırakmayacağına dair. Sekiz ay sonra hepten bitti.

Yarın o günün üzerinden tam 36 ay geçmiş olacak. Ne onun mutsuzluğu çare buldu, ne de benimkisi. O, depresyon ilaçları ve yeni çocuğuyla oyalandı; ben askerlik ve sinemayla.

23 gün önce gördüğümde, ne yüzüne ne de arkasından söyledim ama çökmüştü. Yaşıyla hep kafa bulurdum –herkesinkiyle bulurum- ama öyle değil. Yorgunluk ve mutsuzluktan kırışmaya başlamıştı bakışları. Her davranışından ölüp de huzura erme isteği okunuyordu. Umudunu kaybetmiş bir insandı artık.

Ben de onun kadar mutsuz olmama rağmen, umutluyum. En yakın dostumun bu yaz sözleniyor olması son darbeyi vursa da.

Bu yazıyı gönderip seni arayacağım şimdi. Ve bunların hiçbirinden bahsetmeyeceğim.