İlgi görmüş altı kısa filmin ardından uzun metraja yönelen ve özellikle Diablo Cody’nin Oscar’lı senaryosu Juno ile adını duyduğumuz Jason Reitman, Walter Kirn’in romanından uyarladığı üçüncü sinema filmi Aklı Havada ile bu yıl çoğu festival ve ödül töreninin gözdesi oldu. Bağımsız film yapısını ana akım sinemayla aynı potada eriten yönetmen iki tarafı da memnun etmeye çalışıyor. Mesela ufak bir insan hikâyesini A sınıfı bir yıldız kullanarak anlatıyor ya da genellikle sınırlı mekânlarda geçen bağımsızların coğrafyasını genişletip büyük görünüyor.
İşi insanları kovmak olan ve bunun için yılın yaklaşık 300 gününü uçak ve otellerde geçiren, en büyük hayali 10 milyon mil yapan yolcuların girdiği özel kulübe dâhil olmak olan, aşkı, aileyi, çocuk sahibi olmayı kısaca her türlü bağlılığı anlamsız bulan hatta boş sırt çantası metaforu üzerinden bu felsefesini güzellediği bir seminerler zinciri düzenleyen ana karakterinin yanına bir aynısından bir de iflah olmaz romantik dişi koyan senaryo uzun süre onların tanışmalarını ve günlük hayatlarını sunuyor. Yönetmenin uçakları, havaalanlarını, otelleri, gökyüzünden şehirleri, girişleri ve yürüyüşleri uzun uzadıya gösterme sevdası filmi uzatıp öykünün akışkanlığını azaltıyor. Son on beş dakikaya kadar günlük hayatlar izlediğimiz film seyirciyi eve boş göndermemek niyetiyle sıradan romantik komedi manevralarından birini yapıyor. O ana kadarki orijinaliteyi bozan ama boş bakan sıkılmış izleyiciye özdeşleşebileceği davranışlar ve duygular sunan bu son perde filmi bakış açınıza göre ya kurtarıyor ya da batırıyor.
Ölçülü ama özel olmayan oyunculuklar sunan kadro, jüri üyelerini etkilemek adına yapılmış bu fazlasıyla formül filmi müziklerin aksine bir adım öteye taşıyamıyor. Sadece mutsuz sonu ile diğerlerinden ayrılmayı başaran yapım kesinlikle yılın en abartılmış filmi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder