İŞTE BÖYLE ÇOLAK OLDUM (06.10.2009)

Kendi hayatıma verdiğim otuz beş günlük aranın ardından işte yine buradayım. Buradayım ama nesneler tanıdık olmasına rağmen hislerimin hepsi yabancı. El boyaması pembe oval kupamdan olduğunu düşünüp bugün eski bir bardakta içtim çayımı ama eskisi gibi hissedemedim yine de.
Kendimi tümüyle bir iş görüşmesinin kollarına bırakmıştım. Düşünmekten, karar vermeye çalışmaktan daha kolaydı. Olursa olacak, ben de kaderime razı olacaktım. Adana orijinli deniz kenarı falcısı bile olacağını bildirmişti. Ama olmadı. Görüşme gerçekleşmeyince tamamen plansız, ortada kalakaldım. Otuz beş günün ardından köyüme döndüm/köyümde yalnız kaldım. Dün geceyi aşırı yorgunluğumu bahane ederek yalnız geçirdim, oysa uyumadım. Döndüğümü bile kimseye söylemedim. İş görüşmesi olmayınca ve ben de acilde nöbet tutma fikrinden soğuyunca elimde sadece TUS sınavına hazırlanma seçeneği kaldı. Öyle miydi gerçekten? Hani ben bu köyde yaşayacaktım, mutluydum dünyada bir hiç burada ise kral bir âşık olmaktan? Ne zaman vazgeçtim bu plandan bilmiyorum. Kime ne söz verdiğimi hatırlayamıyorum. Ankara’da yaşama fikrine körü körüne bağlanmıştım son bir ay içinde. Müstakbel evime yürüme mesafesinde Pizza Hut, Migros ve Cinebonus vardı. Dünyanın en iyi arkadaşına/ev arkadaşına -yeniden- sahip olacaktım. Benim için bile bütün eşyaları almış, odamı hazırlamıştı. Ben sadece iç çamaşırlarımı alıp gitsem, yaşayabileceğim birinci sınıf bir ortam. Gelin görün ki çekmedi. Söylemeye korktum, şimdi korkumu yendim ama utanıyorum yine de. Bağlanma nesnesi bulamadım. Kendimi ait hissedemedim. Sonra köyüme döndüm. Buradaki hayatımdan ve aşkımdan uzak durma kararım neticesinde burayı da kendime uzak buldum. Bayramdan dönmemi dört gözle bekleyen insanlara yaptığım annemi de getirme şeklindeki kötü sürprizin bir hafta ertesinde artık yalnız kaldığımı, geldiğimi bile söylemedim. Arayıp soranlar öğrendi ve şaşırdılar. Şimdi ne Ankaralıyım ne Kolukısalı.
Dışarısı soğuk, evin içi daha da. Ve ben hiçbir yere ait değilim, her planım çolak.