AYŞE ARMAN’IN DENİZ SEKİ RÖPORTAJI (07.07.2009)

Özlediğimi söylememe ve günlerdir görüşmememize rağmen bir iş için rastlaştığımızda, nasılsın bile demeden işini halledip gidişin gözyaşıma bahane oldu. Tam koyverecekken geri döndün. Sebebi şüphesiz beni birkaç dakika daha görmek değildi ama sen olabilecek en kırıcı bahane ile göründün. Günlerdir sözlerimin ve yazımın anlatamadığını ister istemez gözlerimden okudun. Neşeli görünmeye çalışıyordum oysa. Yüzüme bakıp "ne oldu" dediğinde hüngür hüngür ağlamak isterken geyik yapıp gülmek zorundaydım sen bana biraz daha kızma diye ama beceremedim. Kapatalım dedim. Sen öyle birisin, ben böyle. Bu değişmez. O zaman daha fazla kırılmanın anlamı yok. Ben kabulleneceğim bir kez daha yenilgiyi ve çekip gideceğim zamanı gelince. Beklediğim trenin dumanı bir görünüp bir kaybolsa da raylar evimin üzerinden geçiyor. Bu da değişmez. Geceler kara tren olmadan Nazan’ın dediği gibi, biraz daha tadına varmak istiyordum sadece. Sonsuza dek tek olmasına hükmedilen bir cezalı olarak içerideki zamanımı Deniz Seki gibi yerleri paspaslamaktan biraz daha fazlasını yaparak geçirmiş olma arzusuydu benimki. İzin vermedin.